جهان بدون تو يك جنگِ بي سرانجام است
كه توي تركش و خمپاره مي روم از دست

چگونه پهن كنم سفره ي دلِ خود را
ميان مردمِ آواره مي روم از دست

به رغم اين كه زمانه، زمانه ي گرگي ست
به بوي پيرهن پاره مي روم از دست

چرا من اين همه كوچك شدم كه اين گونه
به خنده هاي تو يكباره مي روم از دست

آرش پورعليزاده . رشت