گريه كردم ، گريه هم اين‌بار آرامم نكرد

هرچه كردم. . . هرچه. . . آه! انگار آرامم نكرد



روستا از چشم من افتاد ، ديگر مثل قبل

گرمي آغوش شاليزار ، آرامم نكرد



بي تو خشكيدند پاهايم ، كسي راهم نبرد

درد دل با سايه و ديوار ، آرامم نكرد



خواستم ديگر فراموشت كنم ، اما نشد

خواستم ، اما نشد ، اين كار آرامم نكرد



سوختم آنگونه در تب ، آه! از مادر بپرس

دستمال تب بر نمدار ، آرامم نكرد



ذوق شعرم را كجا بردي كه بعد از رفتنت

عشق و شعر و دفتر و خودكار آرامم نكرد