گاهي گر از ملال محبت برانمت / دوري چنان مکن که به شيون بخوانمت
چون آه من به راه کدورت مرو که اشک / پيک شفاعتي است که از پي دوانمت
سرو بلند من که به دادم نمي رسي / دستم اگر رسد به خدا مي رسانمت
پيوند جان جدا شدني نيست ماه من / تن نيستي که جان دهم و وارهانمت
دست نوازشي به سر و گوش من بکش / سازي شدم که شور و نوايي بخوانمت
چوپان دشت عشقم و ناي غزل به لب / دارم غزال چشم سيه مي چرانمت
لبخند کن معاوضه با جان شهريار / تا من به شوق اين دهم و آن ستانمت
شهريار