اي شما اي تمام عاشقان هرکجا!
از شما سئوال ميکنم :
يک نفر غريبه را
در شمار نامهايتان اضافه ميکنيد؟
يکنفر که تا کنون
رد پاي خويش را
لحن مبهم صداي خويش را
شاعر سرودههاي خويش را نمي شناخت
گرچه بارها وبارها
نام اين هزار نام را
از زبان اين و آن شنيده است
يکنفر که تا همين دو روز پيش
منکر نياز گنگ سنگ بود
گريه ي گياه را نمي سرود
آه را نمي سرود
شعر شانه هاي بي پناه را
حرمت نگاه بي گناه را
و سکوت يک سلام
در ميان راه را نمي سرود
نيمه هاي شب نبض ماه را نمي گرفت
روزهاي چهارشنبه ساعت چهار
بارها شمارهاي اشتباه را نمي گرفت
اي شما!
اي تمام نامهاي هرکجا!
زير سايبان دستهاي خويش
جاي کوچکي به اين غريب بي پناه ميدهيد؟
اين دل نجيب را
اين دل لجوج ديرباور عجيب را
در ميان خويش راه ميدهيد؟