چقدر شبيه مادرم شده ام

چرا نمي شناسي ام؟!

چرا نمي شناسمت؟

مي دانم مرا نمي شنوي و من اين را از سيبي که از دستت افتاد, فهميدم

ديگر به غربت چشمهايت خو کرده ام و به درد هاي باد کرده ي روحم

که از قاب تنم بيرون زده اند

با توام بي حضور تو

بي مني با حضور من

مي بيني تا کجا به انتحار وفادار مانده ام تا دل نازک پروانه نشکند.

همه سهم من از خود دلي بود که به تو دادم و هر شب بغض گلويت را در تابوت

سياهي که برايم ساخته بودي گريستم و تو هرگز ندانستي که

زخم هايت, زخم هاي مکررم بودند

نخ هاي آبي ام تمام شده اند و گل هاي بقچه ي چهل تيکه دلم ناتمام مانده اند.

بايد پيش از آمدن باران بميرم...